1. Վիրտուալ Հայաստանում շարունակում ենք հավատարիմ մնալ «խաղաղության օրակարգին»: Վիրտուալ (այսինքն երևակայական Հայաստանում) խաղաղությունը վաղուց եկել է: Այնտեղ թշնամի չկա, թուրքը մեր ախպերն ա, Ղարաբաղը թուրքերինն ա միշտ եղել, ամեն ինչի մեղավորն էլ էն թալանչի նախնիներն են, իսկ եթե թուրք-ախպերները կամենան Հայաստանին մի 29.800 ք.կմ տարածք թողեն լավ, չթողնեն՝ միևնույն է մենք մեզ պարտված չենք համարելու և երեսներիս խոզի կաշի քաշած շարունակելու ենք խոսել հեռավոր ինչ-որ գեղում ասֆալտ փռելու թեմայից: Վիրտուալ Հայաստանում խաղաղություն է, իսկ իրական Հայաստանում՝ կորուստ, սուգ, զոհեր, օկուպացիա, շրջափակում, ցեղասպանական վտանգ և խորհը հիասթափություն: Հիմա ո՞րն է ավելի լավ, իհարկե՝ վիրտուալ Հայաստանը, ուղղակի պետք է, որ ամեն մարդ իրեն կարողանա դնել հայտնի կենդանու տեղը և չնկատելու տա ահագնացող սպառնալքները:

Գուրգեն Յանիկյանի բանտային հուշագրությունում աղմկոտ բացահայտումները շատ են: Այս մեկն այսօր այլևս անհնար է ապացուցել, բայց պետք է իմանալ՝ գոնե մեր անհայտ հայրենակցի հիշատակի համար: Մանավանդ, որ խոսքը Հայոց ցեղասպանությանը նվիրված՝ աշխարհում թերևս ամենահայտնի գրական երկի մասին է:

Նախ խոսենք այն մասին, թե ինչ է իրենից ներկայացնում «6» թիվը։ (առանց սնոտիապաշտության մեջ ընկնելու. ձեր մտքով ոչինչ չմեկնեք) Հիշենք արարչագործության սկիզբը. «Աստված տեսավ, որ այն ամենը, ինչ ստեղծել էր, շատ լավ է։ Եվ եղավ երեկո, և եղավ առավոտ՝ օր վեցերորդ» (Ծննդոց 1:31)։

Ընդդիմությանը անհրաժեշտ է քննադատել: Ընդ որում անհրաժեշտ էր դա անել վաղուց, դեռ մինչև «հեղափոխությունը»: Դա կլիներ այս աղետը կանխելու համակարգային քայլերից թերևս ամենակարևորը: Եթե ժամանակին հատկապես լրատվամիջոցների կողմից անտեղի ներողամտություն չցուցաբերվեր ամեն ընդդիմադիր տգետի նկատմաբ, ապա քաղաքական դաշտը կֆիլտրվեր: Проходимец-ները կմաղվեին և իշխանափոխությունը նման հակապետական կոլափսի չէր բերի: Գաղափարների, սլզբունքայնության, գիտելիքի մաղով անցած մարդիկ իշխանության գալով նման ցնցումների առաջ չէին կանգնեցնի պետությունը:

Ազգային հանճարն է որոշ բովանդակություն հաղորդում համամարդկայինին: Մարդկայինը ազգայինին ներդաշնակելով՝ շահում է թե՛ մէկը, թե´մյուսը: Եվ հակառակը, Ազգայինը «համամարդկայինին» զոհելով՝ կորցնում է թե´ Ազգը, թե´ մարդկությունը:

2022 թ. ապրիլի 13-ին Հայաստանի Հանրապետության վարչապետը Ազգային ժողովի բարձրադիր ամբիոնից հայտարարեց, որ իբրև թե միջազգային հանրությունը պահանջում է իջեցնել Արցախի «նշաձողը»:

Պատմության մոռացությունը ծանր հիվանդություն է, որ խեղանդամում է հոգին, այնտեղից դուրս մղում սրբացած ավանդույթների, բարոյական բարձր ու ստուգված արժեքների կենարար ուժը և ուզածդ ժողովրդի շատ արագորեն կարող է վերածել մի անկազմակերպ , սպառողական հոգեբանությամբ ապրող, հայրենի հողի, մայրենի լեզվի նկատմամբ անտարբեր ամբոխի:

Ադրբեջանի նախագահի հոխորտանքներն եմ նայում. իր համար թշնամիներ շարունակում են մնալ Սերժ Սարգսյանն ու Ռոբերտ Քոչարյանը:

Քանի որ իրադարձությունները չափազանց արագ կարող են զարգանալ, ուստի ցավոք պետք է ընդունել ժամանակի այդ մարտահրավերը։

Պետական դավաճանի հետ պայմանավորված ելույթ է ունեցել հարևան գերագույն ոչխարը...